Van 5 tot en met 20 juni '25 verbleef ik in het appartement van een vriendin en haar verloofde in Amsterdam, terwijl zij op reis waren in Los Angeles. Het verblijf vond plaats aan het einde van een herstelperiode. Ik ervaarde en observeerde er bijzondere momenten en dingen, waarvan ik hieronder een kleine vertelling heb gemaakt.
Plots was het moment daar dat ik alleen achterbleef in het mooie huisje. Gewoonlijk gevuld met de warme, kalme energie van twee heel bijzondere mensen, nu alleen nog door mij bewoond. Hoe verder hun voetstappen afdaalden langs de verdiepingen en het geluid ervan wegstierf, hoe duidelijker het werd welke gevoelens zij gewoonlijk tussen de muren van deze woning laten bestaan: gezelligheid, geborgenheid en geaardheid.
Wat nu achterbleef in hun absentie, was een echo van die gevoelens, weerspiegeld in de inrichting en alle mooie bezittingen die dit huisje dankzij hen rijk is. Als relieken van de schoonheid die deze mensen in zich dragen, bekleden zij de muren, vullen zij de ruimtes en omarmden zij mij. In het heldere licht van de verschillende kamers bewonderde ik alle representaties van zij die ik nu miste. Ofschoon heel divers, vormen deze een prachtig geheel, een harmonie zo fijn als die van hun eigen persoonlijkheden.
Ik ben weleens vaker in een woning verbleven die niet van mij was en waarvan ik het meubilair dan ook niet gekozen had. Echter kende ik de eigenaren in kwestie dan dikwijls niet persoonlijk en bleef ik steken bij de vraag wie de mensen waren achter de inrichting. Gezien ik dit keer wel wist wie de bijzondere objecten hadden uitgezocht, genoot ik van de verbinding die ik zag tussen elk meubel en degene die deze op de betreffende plek had geplaatst. Het was alsof ik door middel van elk object dat ik bewonderde een conversatie had met zij die nu heerlijk van vakantie genoten. Allemaal vertelden zij mij een klein verhaal over hun bestaan.
Zozeer als de objecten mij verbonden met hun eigenaren, zozeer leken ze in hun afwezigheid juist in een ander licht te baden. Over licht gesproken: mijn verblijf duurde lang genoeg om te ervaren hoe wisselende belichting het karakter van de woning telkens veranderde. Bij een heldere hemel zorgde de draaiing van de aarde ervoor dat de zon dit huisje de hele dag op een andere manier kon bespelen. Als een instrument liet het wisselende licht steeds een andere noot in de ruimtes weerklinken. ’s Ochtens danste het licht langs het rode gordijn naar binnen als een vrolijke melodie. ’s Avonds, wanneer ik net voor zonsondergang nog even thee zette in de keuken, was daar plots dat prachtige warme, zonverlichte hoekje. Alsof de zomerzon van binnenuit het huisje onderging op begeleiding van Claire de Lune of een stuk van Satie.
Tijdens een regenbui en bij het vallen van de avond liet ik het dromerige rode licht van een aantal lampen de ruimtes en objecten verwarmen. Ook andere kleuren hadden het huis kunnen omhullen — paars bijvoorbeeld, maar ook wit, groen of blauw. Toch sloot het rood het mooist aan bij de zachte energie van alles wat het bescheen. Het was alsof ik de Japanse rode zon, symbool voor vrede, vernieuwing en schoonheid, ’s avonds naar binnen kon laten. Elke andere kleur voelde als een verloochening van waar het tijdens die momenten om draaide.
Het licht en de energie van de ruimtes en objecten raakten alles op hun eigen tijd en wijze aan - waaronder ook mijzelf. Zo rustte ik, bij aankomst in het huisje, drie dagen lang zoals ik gevoelsmatig eeuwen niet had gedaan. Totaal onverstoord, ongezien en ongehoord. Tijdens deze dagen bouwde ik in de fijne ruimtes tevens het vertrouwen op om de drukke buitenwereld in te gaan. Toen ik dit eenmaal deed, functioneerde de woning als een prachtig baken om weer naar terug te keren, als een spiegel van mijn staat van zijn en als een brug naar het volgende hoofdstuk. Ik hervond en ‘herleerde’ er dingen die ik even was kwijtgeraakt of vergeten.
Elke dag dat ik mij in het huisje bevond, voelde ik hoe ik iets meer vertrouwen won en innerlijke kracht opbouwde. Wat ik tussen de muren vond was mijn eigen ritme, alsook mijn vermogen om na maanden weer zelf een klein huishouden draaiende te houden. Soms vond ik ook mijn verdriet en mijn zwakte, maar dat bracht mij juist ook helderheid. Buiten ervaarde ik het ritme van de stad en voelde ik mij weer veilig en goed tussen de menigte. In tegenstelling tot verloren, voelde ik mij eerder gevonden.
Na een 'fortnight' van exploratie hoorde ik de geliefde bewoners van het huisje plots weer door de voor ons allen vertrouwde ruimtes bewegen. Bagage werd op de grond gezet en souveniers verspreid over de tafel. Moe van onze reizen - fysiek, mentaal en spiritueel - omarmden wij elkaar en deelden wij een kleine glimp van onze ervaringen. Daar wij te moe waren om echt de diepte in te gaan, besloot ik over mijn bijzondere ervaring te schrijven.
Dankzij de lieve bewoners en hun lichte, mooie huisje, heb ik inzichten verworven die ik anders nooit had gehad. Dit was het grootste cadeau dat ik in deze periode van herstel had kunnen ontvangen.